STARANIA O BUDOWĘ
Starania o budowę kaplicy w Koniakowie rozpoczął już ówczesny kierownik szkoły Józef Broda w roku 1889. Po jego przeniesieniu się do Lesznej, ówczesny Wydział Gminy przystąpił do zwózki materiałów w roku 1892, a nowemu kierownikowi szkoły Karolowi KÜBLOWI polecił zająć się planami kaplicy. Gdy 29 grudnia 1892 roku na posiedzeniu Sejmu Śląskiego w Opawie przebywał Kardynał Jerzy KOPP, zapobiegliwi Koniakowianie wysłali do niego delegację z prośbą o pieniężne wsparcie budowy kaplicy. Kardynał obejrzał plany, zapytał ilu katolików jest w Koniakowie i oświadczył: „ Jeśli zbudujecie kościół odpowiednio wielki, to otrzymacie ode mnie 12.000 reńskich. Na kaplicę według przedłożonych planów nie dam nic”. W skład delegacji wchodzili: wójt Paweł Legierski z Zarastoki 131, radny Jan Kawulok z Chrechlówek i ówczesny kierownik szkoły Karol KÜBEL. Wrócili z radosną nowiną do Koniakowa.
Przygotowanie planów architektonicznych zlecili budowniczemu Karolowi Dostalowi z Cieszyna. Dnia 31 maja 1894 roku Kardynał J. Kopp przesłał pierwszą ratę subwencji w kwocie 5000 reńskich. Pomocy udzielili i inni: Arcyksiążę Albrecht darował w roku 1895 drewno na budowę kościoła i urządzenie wnętrza, Cesarz Franciszek Józef I darował 300 reńskich. Pole pod budowę, które wymieniono ze szkołą, odsprzedał Jarzy Waszut „od Deja”. Budowę, która przebiegała w bardzo ciężkich warunkach, ukończono w roku 1899. Urządzenie wnętrza (ołtarz, ambona itp.) powierzono Alojzemu Menschikowi z Frydku. Prace ukończył w roku 1901.
POŚWIĘCENIE KOŚCIOŁA 2 WRZEŚNIA 1901
„W tym też roku 1901, 2 września Ks. Prałat Karol Hudziec z Frysztatu, w asyście Ks. Prob. Henryka Skupina dokonał benedykcji, czyli poświęcenia nowej świątyni. Po
dziesięciu latach trudów i starań, po wielkich wysiłkach całej Gminy, kroniki odnotowują ze smutkiem, że cała uroczystość poświęcenia miała nader skromny charakter. Nie towarzyszyła jej żadna uroczystość zewnętrzna (nie było nawet kazania i podziękowania).” /z Kroniki Parafii/.
WYPOSAŻENIE
Organy firmy „Bracia Rieger” z Jägerndorfu sprowadzono 30 czerwca 1904 roku. Ten skromny, ale pięknie brzmiący ośmiogłosowy instrument (przebudowany w latach 70-tych z mechanicznego na pneumatyczny) posiada 516 piszczałek, jeden manuał i klawiaturę nożną (pedał). Organy kosztowały 2880,- ówczesnych koron. Kościelna wieża otrzymała w 1919 roku w świetny zegar mechaniczny firmy „Rudolf Thändel”. Czas zniszczył wskazówki i tarcze zegarowe, a niefachowa obsługa chronometru dokonała reszty. Wkrótce też na wieży zawisły trzy dzwony niestety, zostały zrabowane przez wojska hitlerowskie.
UTWORZENIE PARAFII I JEJ KONSEKRACJA
W nowym kościele od 1901 roku odprawiano Msze święte co trzecią niedzielę. W inne niedziele Koniakowianie musieli chodzić na Mszę św. do Istebnej. Dlatego 1938 roku zwrócono się do władz duchownych z prośbą o utworzenie samodzielnej parafii w Koniakowie. Kuria Diecezjalna w Katowicach ustosunkowała się przychylnie do prośby, ale należało jeszcze ustalić, które przysiółki wejdą w skład nowej parafii położonej na granicy województw i diecezji katowickiej i krakowskiej. Dopiero 17 lipca 1942 doczekali się Koniakowianie częściowej realizacji swoich planów; ówczesny Wikariusz Generalny ks. Franciszek Woźnica, ustanowił dekretem stały wikariat (jeszcze nie samodzielną parafię!) i określił granice, które właściwie niewiele się zmieniły do dnia dzisiejszego.
Gdy w roku 1945 powrócił z wygnania ks. prałat Emanuel Grimm, jego substytut ks. prof. Jerzy Juroszek wyraził zamiar stałego zamieszkania w Koniakowie dla pełnienia posługi duszpasterskiej na miejscu. Odżyła więc sprawa usamodzielnienia Koniakowa jako parafii. Dopiero w maju 1946 r. Kuria Diecezjalna w Katowicach wyznaczyła na stałego duszpasterza Ks. Franciszka Tobolę, wikarego z Cieszyna, który też został pierwszym proboszczem Parafii. Dekret erygujący parafię datowany jest na dzień 28
maja 1957. Konsekracji kościoła dokonał (po uprzedniej rozbudowie na przełomie lat 60-70) Ks. Biskup Ordynariusz Herbert Bednorz 11 września 1976.
WYSTRÓJ PO ROZBUDOWIE
Stary kościół posiadał skromną polichromię, którą zamalowano po przebudowie. Drewniany strop, surowy i piękny w swojej prostocie, ozdobiono motywami haftu istebniańskiego. Te same motywy powtórzono później nad nową częścią kościoła. Chór muzyczny przedłużono dwiema emporami wspartymi na ośmiu prostych i pięknych drewnianych filarach. Do prezbiterium rozbudowanego kościoła nie powróciła ani nastawa ołtarzowa, ani obraz św. Bartłomieja. Cały wystrój nowego prezbiterium stanowił szkic wykonany białą farbą na zielonym tle, przedstawiający Chrystusa Tronującego w otoczeniu postaci z Apokalipsy oraz kuta, stalowa menora (siedmioramienny świecznik). Do roku 1994 prezbiterium nakrywała przeszklona konstrukcja stalowa, którą zastąpiono kasetonowym stropem modrzewiowym, z motywami ostu górskiego.
W 1996 roku, 12 czerwca Ks. Biskup Ordynariusz Tadeusz Rakoczy poświęcił nową nastawę ołtarzową wykonaną w warsztacie Stanisława Zowady w Koniakowie. W nastawę wkomponowane zostały odrestaurowane obrazy Patrona parafii św. Bartłomieja (autor nieznany), Matki Bożej Częstochowskiej (Jana Wałacha), malowane na blasze postaci Jezusa Dobrego Pasterza i czterech Ewangelistów, pochodzące z nieistniejącej ambony oraz rzeźba Baranka Bożego (umieszczona na tabernakulum).
Nowe dzwony zamówił w 1990 roku, w firmie „Bracia Felczyńscy” w Przemyślu, proboszcz ks. kan. Antoni Goliasz. Niestety, nie doczekał się ich zawieszenia – zmarł w październiku 1993 roku. Dzwony Bartłomiej – 800 kg, Maryja – 500 kg i Józef – 290 kg zawisły na wieży zainstalowane przez firmę „RDUCH” z Połomii koło Wodzisławia i otrzymały nowoczesne napędy sterowane komputerowo. Po raz pierwszy zadzwoniły 12 maja 1994, w święto Wniebowstąpienia Pańskiego.
W lipcu 1998 roku zamontowano nowy zegar. Tarcze i wskazówki są wykonane z materiałów odpornych na działanie warunków atmosferycznych, a napęd mechaniczny (zachowany zresztą na wieży) zastąpiła elektronika. Zegar jest sterowany drogą radiową z Frankfurtu nad Menem. Wybija kwadranse i godziny.
OŁTARZE BOCZNE
Stary kościół nie posiadał ołtarzy bocznych. Po przebudowie północne ściany transeptu przyozdobiono malowidłami przedstawiającymi Wesele w Kanie (po prawej stronie) i Spotkanie ze Zmartwychwstałym (strona lewa). Malowidła nawiązywały techniką stylem do surowego prezbiterium. Podczas malowania kościoła w 1998 roku, namalowano te same sceny w kolorze, dobudowano ołtarz mensę po stronie lewej i ustawiono na niej figurę Chrystusa Miłosiernego. W ołtarzu po stronie prawej widnieje obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy namalowany przez Franciszka Wojarskiego z Koniakowa (jego autorstwa są też Stacje Drogi Krzyżowej), podtrzymywany przez postacie Aniołów (ze starego ołtarza)Warto zwrócić uwagę na pięknie sklepioną kaplicę, znajdującą się po lewej stronie przedsionka. Znajduje się w niej kamienna mensa, konsekrowana w 1976 roku, nad którą znajduje wspaniała płaskorzeźba przedstawiająca scenę objawieni się Matki Bożej w Fatimie. Rzeźba została wykonana z niezwykłą precyzją i jest jedyna w swoim rodzaju. Ściany przedsionka i wnętrza kaplicy zdobi marmurowa wykładzina.
ORGANY
W roku 1904 kupiono organy ośmiogłosowe, z trakturą pneumatyczną za 2880 koron, w firmie „Bracia Rieger” z Jägendorfu. Instrument przebudowano w latach siedemdziesiątych, a w 2003 został zastąpiony innymi, sprowadzonymi z Niemiec 18. głosowymi organami. Potrzeba taka zaistniała już po rozbudowie kościoła, jednak została zrealizowana dopiero wiele lat później. Pierwsze organy Riegera, przekazano katedrze w Charkowie.
POPRZEDNI PROBOSZCZOWIE:
Ks. Franciszek Tobola (1946-1981)
Ks. Antoni Goliasz (1981-1993)
Ks. Jerzy Kiera (1993 -2018)